Postacie historyczne, biogramy i ich zdjęcia

[kliknij nazwisko, aby przejść do biogramu]

Oprawcy:

Jaruzelski Wojciech
Kamiński Józef
Kociołek Stanisław
Kruczek Stanisław
Świtała Kazimierz

Prokurator oskarżył: 

Wojciecha Jaruzelskiego – o spowodowanie śmierci 29 osób i kalectwa lub innych ran u 116.

Jaruzelski Wojciech (ur. 1923), generał Ludowego Wojska Polskiego (LWP) w czasach Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Po wybuchu II wojny światowej najpierw na Litwie, po jej aneksji przez ZSRR wywieziony z rodziną na Syberię. Wstąpił do wojska organizowanego przez Związek Patriotów Polskich Ukończył szkołę oficerską w Riazaniu (ZSRR). Powrócił do kraju wraz z tzw. „armią Berlinga”. W latach 1945–1947 brał udział w walkach z polskim podziemiem antykomunistycznym. W 1947 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, w 1956 został najmłodszym generałem w Ludowym Wojsku Polskim. 1957–1960 był dowódcą dywizji zmechanizowanej, a następnie szefem Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego (do 1965). 1965–1968 zajmował stanowisko szefa sztabu generalnego, 1962–1968 wiceminister obrony narodowej PRL. Od 1968 minister obrony narodowej, oskarżony o współudział w tłumieniu wystąpień grudniowych na Wybrzeżu (1970).

Jego polityczna kariera przyspieszyła w okresie „Solidarności” (1980–1981). Był kolejno: premierem rządu (1981), I sekretarzem KC PZPR (1981). 13 grudnia 1981 wprowadził w Polsce stan wojenny i stanął na czele Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego – WRON (do lipca 1983). W połowie lat 80. zreorganizował swą władzę, zrzekł się urzędu premiera i został przewodniczącym Rady Państwa. Był autorem nieudanych reform gospodarczych. W wyniku tzw. „pierestrojki” i upadku komunizmu musiał zgodzić się na rozmowy Okrągłego Stołu
W 1989 został wybrany na prezydenta. Po wyborze w grudniu 1990 L. Wałęsy na stanowisko prezydenta wycofał się z czynnego życia politycznego. Nigdy nie poniósł odpowiedzialności za decyzje podjęte w Grudniu 70’, Zmarł w 2014 roku

Kazimierz Świtała ur. 21 kwietnia 1923 roku w Rakoniewicach, zm. 6 marca 2006 r. w Warszawie –prawnik, polityk okresu PRL, minister spraw wewnętrznych PRL w latach 1968–1971, członek KC PZPR w okresie 1968–1971, (…).

Podczas II wojny światowej był od 1944 żołnierzem II Armii Wojska Polskiego. W 1951 ukończył studia prawnicze w Wyższej Szkole Prawniczej im. Teodora Duracza w Warszawie a następnie na Uniwersytecie Poznańskim. Od 1948 roku należał do PZPR. W latach 1951 1965 pełnił różne urzędy w systemie sądowniczym PRL. Od 1965 roku w Ministerstwie Sprawiedliwości.

(…) Od 1967 był wiceministrem spraw wewnętrznych (jednym z zastępców gen. Mieczysława Moczara)), a od 15 lipca 1968 do 13 lutego 1971 był ministrem tegoż resortu w rządach premierów: Józefa Cyrankiewicza i Piotra Jaroszewicza. Jako minister spraw wewnętrznych PRL nie odgrywał decydującej roli w kierowaniu resortem (a w szczególności pionem bezpieczeństwa), gdyż nie wywodził się z aparatu bezpieczeństwa.

W grudniu 1970 uczestniczył w naradzie w gabinecie I sekretarza KC PZPR Władysława Gomułki, podczas której podjęto decyzję o użyciu broni wobec protestujących na Wybrzeżu. Po wydarzeniach grudniowych został usunięty ze stanowiska ministra spraw wewnętrznych (…).

W 1995 oskarżony o sprawstwo kierownicze masakry robotniczej na Wybrzeżu w 1970. Ze względu na zły stan zdrowia został wyłączony z postępowania sądowego w tej sprawie.

Stanisław Kociołek – ur. 13 maja 1933 r w Warszawie, działacz komunistyczny i polityk z czasów PRL, wicepremier, poseł na sejm PRL IV i V kadencji. Z wykształcenia socjolog (absolwent UW w 1957).

Od czerwca do grudnia 1970 był wicepremierem. Od grudnia 1970 do lutego 1971 sekretarz KC PZPR. Na skutek tragicznych wydarzeń na Wybrzeżu w grudniu 1970 został jednak wkrótce usunięty z kierowniczych stanowisk (sekretarza KC i członka Biura Politycznego KC PZPR) i przeniesiony do pracy w dyplomacji. (…)W latach 1980–1982 znów pełnił stanowisko I sekretarza Komitetu Warszawskiego PZPR (na krótko powrócił do kierownictwa politycznego PZPR). W tym okresie był zwolennikiem twardego rozprawienia się z ”Solidarnością”. (…).

Od 1995 zasiadał, obok m.in. gen. Wojciecha Jaruzelskiego na ławie oskarżonych w procesie o sprawstwo kierownicze masakry na Wybrzeżu w 1970. W 2013 został nieprawomocnie uniewinniony z zarzutu kierowniczego sprawstwa zabójstwa. 30 czerwca 2014 Sąd Apelacyjny w Warszawie podtrzymał decyzję sądu niższej instancji. Tym samym wyrok stał się prawomocny.

Józefa Kamińskiego oskarżony o śmierć 15, rany u 31 osób. 

Józef Kamiński – (ur. 3 marca 1919 roku w Brzeżanach) – II woja światowa przerwała mu studia medyczne w Warszawie. (…) Od października 1940 służył w Armii Czerwonej, skierowany do jednostki stacjonującej na Dalekim Wschodzie, w 1941 skończył Szkołę Oficerów Rezerwy przy 32 Dywizji Piechoty w Razdolnoje na Dalekim Wschodzie. Na stałe związał się z armią najpierw Czerwoną, potem z Ludowym Wojskiem Polskim. Stopień generała brygady uzyskał w 1954 roku ostatecznie awansował do stopnia gen. broni.

(…) W latach 1964–1971 był dowódcą Pomorskiego Okręgu Wojskowego. (…)

W 1995 został oskarżony (m.in. wraz z gen. Wojciechem Jaruzelskim i gen. Tadeuszem Tuczapskim) o nakazanie użycia siły wobec protestujących robotników w Grudniu 70’Generał Kamiński jako dowódca POW w tym okresie co prawda nie wydawał rozkazów, ale jego rola była istotna. W Szczecinie podlegająca mu 12 Dywizja Piechoty tłumiła protesty stoczniowców, a w Trójmieście czyniły to 7 Dywizja Piechoty (…), 8 Dywizja Desantowa (…) i jeden pułk piechoty 16 Dywizji z Elbląga.(…)

Stanisława Kruczka – oskarżony o przyczynienie się do śmierci 13 oraz zranienia 30 osób.

Stanisław Kruczek (ur. 4 kwietnia 1924 roku w Rzeszowie, zm. 4 sierpnia 2013 r w Warszawie) – generał brygady Ludowego Wojska Polskiego.

Związany w LWP do 1989 roku. W latach 1970-1973 był dowódcą (…) Dywizji Zmechanizowanej im. Bartosza Głowackiego w Koszalinie. Dywizja pod jego dowództwem brała udział w pacyfikacji protestów robotniczych na Wybrzeżu w grudniu 1970 roku. (…) Od 1995 roku zasiadał na ławie oskarżonych w procesie o sprawstwo kierownicze śmierci robotników podczas wydarzeń na Wybrzeżu w grudniu 1970 roku.